ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲೇನಿದೆ?

ಪ್ರಸ್ತುತ ವಿವಾದಕ್ಕೀಡಾಗಿರುವ ತಮ್ಮ ’ಜಿನ್ನಾ: ಇಂಡಿಯಾ, ಪಾರ್ಟಿಷನ್, ಇಂಡಿಪೆಂಡೆನ್ಸ್’ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಒಂದು ಕಡೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

"ಭಾರತದ ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ರೂಪುಗೊಂಡು ಭಾರತೀಯ ಅನುಭವದಿಂದ ಹದಗೊಂಡ ಭಾರತೀಯ ತಾನೆಂಬ ತನ್ನ ಮೂಲವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದುದು ಜಿನ್ನಾ ಅವರ ಭಾವನೆಯ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಮತ್ತು ರಾಚನಿಕ ಪ್ರಮಾದ."

ಮುಂದುವರಿದು ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

"ಸರಿಯಲ್ಲದ ಈ ’ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಭಾವಲಕ್ಷಣ’ದಿಂದಾಗಿ ದೇಶವಿಭಜನೆಯೆಂಬ ಒಣ ಅವಿವೇಕವು ಮೊಟ್ಟಮೊದಲು ಅಣಿಗೊಂಡದ್ದು. ಅನಂತರ ಈ ಅವಿವೇಕವು (ತನಗೆದುರಾದ) ತಡೆಯನ್ನು ನೀಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಅವಿಚ್ಛಿನ್ನ ಭಾರತದ ಸಂಪೂರ್ಣ ರಚನೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಭವ್ಯ ಸೌಧವನ್ನು ಸಂಕಟಕ್ಕೀಡುಮಾಡಿತು. ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವು (ಮದ್ದು?) ದೇಶವಿಭಜನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಲಭ್ಯ ಎಂದು ಜಿನ್ನಾ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು ಮತ್ತು ನೆಹರು, ಪಟೇಲ್ ಹಾಗೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಇತರರು ಕೂಡ ಕೊನೆಗೆ ಒಪ್ಪಿದರು. ಹೀಗೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಜನ್ಮತಳೆಯಿತು."

ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

"ಜಿನ್ನಾರ ವಿರೋಧ ಹಿಂದೂಗಳಮೇಲಾಗಲೀ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಮೇಲಾಗಲೀ ಆದುದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್‌ನ ನಿಜವಾದ ಎದುರಾಳಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಂದು ಜಿನ್ನಾ ಭಾವಿಸಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಲೀಗ್ ಅನ್ನು ಸ್ವಯಂ ತನ್ನ ’ಆತ್ಮವಿಸ್ತರಣೆ’ಯಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದರು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಅಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ರುಜುವಾತುಪಡಿಸಲು ಜಿನ್ನಾ ಬಹಳಷ್ಟು ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಂ ಗಲಭೆಗಳನ್ನು (೧೯೪೬; ಬಂಗಾಳ, ಬಿಹಾರ, ಇತ್ಯಾದಿ) ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದರು.......ಜಿನ್ನಾರೊಂದಿಗಿನ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಅಥವಾ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ವಿರುದ್ಧ ಅವರು ಮಾತಾಡಿದ ನೆನಪು ನನಗೆ ವಿರಳ. ಅವರ ವಿರೋಧ ಏನಿದ್ದರೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಯಕತ್ವದಮೇಲೆಯೇ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಆ ವಿರೋಧವು ಅನಂತರದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ದ್ವೇಷವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು (ಎಂ.ಆರ್.ಎ.ಬೇಗ್, ಜಿನ್ನಾರ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ)."

ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

"ಇವೆಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಧರ್ಮ ಎಂಬುದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪ್ರಾಸಂಗಿಕವಾದುದಾಗಿತ್ತು; ತನಗೆ ಬೇಕಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಮತ್ತು ಗುಣಗಳನ್ನು ಜಿನ್ನಾರಿಗೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮಾತ್ರ ಕೊಟ್ಟಿತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಲು ಜಿನ್ನಾ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದ್ದರೆ, ಜಿನ್ನಾನ ಬಯಕೆ ಈಡೇರಿಕೆಗೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನವೂ ಅಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು."

ಮಗದೊಂದು ಕಡೆ ಸಿಂಗ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ:

".....೧೯೩೯ರ ದಂಗೆಯ ಸ್ಫೋಟ ಮತ್ತು ೧೯೪೭ರ ವಿಭಜನೆ ಈ ಅವಧಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷವು ಶೋಚನೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವಿಕತೆ, ದೂರದೃಷ್ಟಿ, ಉದ್ದೇಶ ಮತ್ತು ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ ಇವುಗಳ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತೆಂದು ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖದಿಂದ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿದೆ."

ಹೀಗೆ, ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಇತಿಹಾಸದ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಜಿನ್ನಾರನ್ನು ಅನವಶ್ಯವಾಗಿ ಹಾಡಿ ಹೊಗಳಿಲ್ಲ, ಮುಸ್ಲಿಮರ ತುಷ್ಟೀಕರಣದ ಯತ್ನ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಇಂದಿನ ಭಾರತದ ಒಟ್ಟಂದಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುವಂಥದೇನನ್ನೂ ಬರೆದಿಲ್ಲ. ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಬಗ್ಗೆ ಜಿನ್ನಾರಿಗಿದ್ದ ಶಂಕೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಆ ಶಂಕೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಆತ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ರಚನೆಯ ಹಠಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದುದನ್ನು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸಿಂಗ್ ವಿಶದಪಡಿಸಿದ್ದಾರಷ್ಟೆ.

ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಈ ರೀತಿಯ ವಿಶದೀಕರಣದಿಂದ ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಹಿಂದೂ-ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕಾಗಲೀ ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೈತ್ರಿಗಾಗಲೀ ಇತ್ಯಾತ್ಮಕ ಕೊಡುಗೆ ಉಂಟಾದೀತೇ ಹೊರತು ನೇತ್ಯಾತ್ಮಕ ಕೊಡುಗೆ ಸರ್ವಥಾ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಜಿನ್ನಾ ಅವರು ಧರ್ಮದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಕೇಳಿದರು ಎಂಬುದು ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಅಂಬೋಣ. ವಿಭಜನೆಯು ಧರ್ಮದ್ವೇಷದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹಚ್ಚಿದ್ದನ್ನು ಸಿಂಗ್ ಅವರೂ ಒಪ್ಪುತ್ತಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲದರ ಮೂಲ ಕಾರಣವನ್ನು ಬಯಲಿಗೆಳೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಸಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಯತ್ನದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಜಿನ್ನಾರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣದ ನುಡಿಗಳು ಬಂದಿವೆ. ನಾವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಪುಸ್ತಕದ ಯಾವ ಭಾಗವೂ ಓದುಗನು ಜಸ್ವಂತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸುವಂತೆ ಮೂಡಿಬಂದಿಲ್ಲ. ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಈ ದೇಶದ ಮಾಜಿ ಸೈನಿಕನೆಂಬುದನ್ನು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾವು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಉಚ್ಚಾಟನೆ ತಪ್ಪು ನಡೆಯೆಂದೇ ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸಿಂಗ್ ಉಚ್ಚಾಟನೆಗೆ ಇತರ ಒಳ ಕಾರಣಗಳೂ ಇರುವ ಸಂಗತಿ ರಹಸ್ಯವಾಗಿಯೇನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಅದೇನೇ ಇರಲಿ, ’ವಿನಾಶ ಕಾಲೇ ವಿಪರೀತ ಬುದ್ಧಿಃ’ ಎಂಬಂತಾಗಬಾರದು ಬಿಜೆಪಿಯ ಈ ಬುದ್ಧಿಪರಾಕ್ರಮ. ಏಕೆಂದರೆ, ಈ ದೇಶವನ್ನು ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಪಕ್ಷದ ಏಕಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಕೊಡಬಾರದು. ಯಾವ ಪಕ್ಷದ ಆಡಳಿತವೇ ಇರಲಿ, ಪ್ರಬಲ ಎದುರಾಳಿ ಪಕ್ಷ ನಮಗಿಂದು ಅತ್ಯವಶ್ಯ. ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿಯು ಆತ್ಮಹತ್ಯಾಮಾರ್ಗ ತುಳಿಯದೆ ಬಹಳ ಎಚ್ಚರದಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡಬೇಕು.